Zabobon łączony z art. 104 Konstytucji

Art. 104. 1. Posłowie są przedstawicielami Narodu. Nie wiążą ich instrukcje wyborców.

Różne kauzyperdy interpretują ten zapis jako zasadę nie odwoływalności posłów i senatorów.
Że jest to zabobon świadczy oczywista sprzeczność tej tezy  z zasadą komplementarności prawa.
Krótko : co nie jest zakazane jest dozwolone.
W Konstytucji zasada ta użyta jest w art 31. ust. 2 zdanie drugie :

Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

 W całej Konstytucji nie ma śladu zakazu odwoływania przedstawiciela. W projektach Konstytucji taki zapis był, co świadczy o odrzuceniu takiego zakazu ( nakazu nie odwoływania przedstawiciela) przez ustawodawcę i Naród ( w referendum !).
Głoszenie zasady niedowoływalności przedstawiciela gwałci istotę prawa, że każdą czynność prawną można zmienić wykonując czynność odwrotną - actus contrarius.
W przypadku braku odpowiedniej procedury wykonuje się czynności odpowiednio wg reguł jak dla czynności prawnej lecz ze skutkiem przeciwnym.
Udatny przykład czynności przeciwnej z powołaniem się na tryb czynności podstawowej, w ustawie "Kodeks wyborczy":

Art. 101. § 1. Komitet wyborczy może ulec rozwiązaniu przed dniem wyborów w trybie przepisów o jego utworzeniu, z zastrzeżeniem § 3.

Również ze zdania 2 w art. 104 ust.1 Konstytucji niektórzy wywodzą zabobon o nie odwoływalności przedstawicieli.

Oczywistość tego zabobonu potwierdza istnienie procedur odwołania przedstawicieli do organów samorządowych!

Odwołanie przedstawicieli jest jedynym skutecznym sposobem kontroli Narodu nad organami państwa.
Jest istotą sprawowania Władzy Zwierzchniej przez Naród i jako taka nie podlega ograniczeniom zgodnie z art. 31 ust. 3 zdanie ostatnie ( nawiasem mówiąc, (współ)autorką tego zapisu jest obecna Rzecznik Praw Obywatelskich !) :

Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Nie uchwalenie procedury odwołania posłów jest celowym działaniem, a raczej brakiem działania, członków kartelu polityków.
Wypełnia ono przesłanki tez Trybunału Konstytucyjnego

Trybunał Konstytucyjny sygn. K 17/98, cz. III

pkt 5 „O naruszeniu artykułu 4 [Konstytucji] ust. 2 można byłoby mówić wtedy, gdyby całokształt obowiązujących regulacji prowadził do uniemożliwienia kontroli Narodu nad organami władzy publicznej."
pkt 7 „Powszechne wybory organów władzy publicznej mają sens tylko w warunkach zapewniających pełną swobodę wyrażania woli wyborców. "